ارتباط میان شیوع پوسیدگی دندانی و پریودنتیت مزمن

مقدمه : پریودنتیت و پوسیدگی دندانی می توانند در یک سو وبه صورت دو عامل همکار , معکوس یکدیگر و یا کاملاً مستقل از هم عمل کنند. هدف از این مطالعه بدست آوردن رابطۀ بین این دو بیماری است و میزان شیوع پوسیدگی در بیماران پریودنتالی را مورد بررسی و مقایسه قرار میدهد. مواد و روش ها: این مطالعه به روش cross sectional بر روی 180 نمونه در دو گروه پریودنتال و کنترل در طی سالهای 92-91 در دانشکده دندانپزشکی بابل انجام گرفته است. در این تحقیق 180 نمونه شامل 90 نمونه گروه پریودنتال(بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن) و 90 نمونه گروه کنترل که شامل افراد با لثه های سالم (عمق پاکت دندانی بین 3-2 میلی متر) می باشند در سنین بین 60-30 سال انتخاب شدند. اندازه گیری gi ، bi ، cal و ppd برای ارزیابی شدت بیماری پریودنتال استفاده شد.لثه های سالم ، عمق پروپینگ کمتر از 3 میلی متر و mm 1 cal < از ویژگیهای بالینی برای گروه کنترل بود. بررسی کلینیکی با استفاده از پروب پریودنتال williams برای ارزیابی al انجام شد. در گروه پریودنتیت مزمن، بیماران دارای gi≥1 و cal≥1 بوده اند. ارزیابی وضعیت پوسیدگی بیماران با استفاده از رادیوگرافی بایت وینگ جهت تشخیص پوسیدگی های پروگزیمال، سوند و مشاهده مستقیم صورت گرفته است. p< 0.05 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها : نتایج این مطالعه نشان می دهد که میانگین تعداد دندان های پوسیده و ترمیم شده (dft) در گروه پریودنتال17/0 ± 32/4 و در گروه سالم 17/0 ± 16/2 می­­­­­­باشد. dft در بیماران پریودنتال در گروه مردان 17/0 ± 85/4 و در گروه زنان 17/0 ± 3/4 می­باشد، در حالیکه در افراد سالم در گروه مردان 17/0 ± 54/2 و در گروه زنان 17/0 ± 25/2 می باشد.بنابراین میانگین dft در گروه تست بیشتر از گروه کنترل می­باشد. نتیجه گیری:بر اساس یافته های این مطالعه بیماران پریودنتال دارای پوسیدگی بیشتری نسبت به گروه سالم بوده اند.